A walk in Chania

Μια από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω τραβήξει. Όχι για την αισθητική ή την τέχνη της. Αλλά γιατί ήταν στιγμές. Στιγμές γέλιου, στιγμές ένωσης, στιγμές που πια δεν είναι δεδομένες.

Να αγαπάτε τους ανθρώπους σας…

Δώσε, λάβε

Για να δώσεις, πρέπει να λάβεις.

Για να λάβεις, πρέπει να δώσεις.

Διάβασε το ξανά.

Η αντανάκλαση

Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην αντανάκλαση φάνηκαν τα σύννεφα του. Νόμιζαν ότι θα κρυφτούν. Νόμιζαν ότι στο χώμα δεν μπορούν να φανούν. Κι όμως. Έκαναν λάθος.

Η αρμονία του Da Vinci

Βλέπεις πώς όλα αυτά δένουν αρμονικά μεταξύ τους; Νομίζεις ότι είναι μια τυχαία σύνθεση; Ναι, έχεις δίκιο. Είναι. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι όλα αυτά φαίνονται αρμονικά μεταξύ τους. Και αυτό μετράει.

Μερικές φορές, το μοναχικό ελευθερώνει

Βλέπεις εκείνο το μοναχό κλωνάρι εκεί;

Δεν ήταν πάντα έτσι.

Η αρετή, η τόλμη και η ελευθερία θέλουν πολύ κουράγιο. Και το συγκεκριμένο, βρήκε την ευκαιρία να φυτρώσει εκεί που κανένα άλλο δεν το έκανε. Ανάμεσα σε έναν καμένο κορμό, ανάμεσα σε μερικές πέτρες και σε μερικά φυτά.

Γιατί το μοναχό κλωνάρι ξέρει. Ξέρει, ότι μονάχα οι σκληροί επιβιώνουν. Αα, και αυτοί που προσαρμόζονται…