Φέτος τα Χριστούγεννα

Το χέρι της προσφοράς

Προσφορά. Μια πράξη ανιδιοτέλειας, μια πράξη αγάπης. Μια ένωση ανάμεσα σε δύο άτομα που άντεξαν ή πάλεψαν με παρόμοιες δυσκολίες και εν τέλει βγήκαν νικητές.

Γιατί όσο διαφορετικοί και αν φαίνονται ένας “πλούσιος” και ένας “φτωχός”, τόσο πιο όμοιοι φαίνονται ένας “φτωχός” με έναν “πλούσιο”. Εν συναισθήματι, εν πνεύματι και εν χρόνο.

Πολλοί νομίζουν ότι κάποιος δίνει και κάποιος άλλος παίρνει; τι αστείο που είναι, δε νομίζεις; Κάποιος δίνει, και παίρνει, και κάποιος παίρνει αλλά και δίνει.

Η κούπα του καφέ Espresso

Ένα μικρό ποτήρι espresso. Φτιαγμένο για να πίνεις το καφέ σε δευτερόλεπτα, έστω μερικά λεπτά. Μερικές φορές και περισσότερο, αν περιμένεις να κρυώσει.

Μα ο καφές ζεστός πίνεται, δε νομίζεις; Άπαξ και κρυώσει, δύσκολα θα αντιληφθείς το άρωμα, την υφή, τη γεύση και την επίγευση του.

Το ίδιο και με τα συναισθήματα μας. Της καρδιάς μας. Αν τα κρατάμε για εμάς, θα κρυώσουν. Και ποιος αγαπά έναν κρύο καφέ;

Η κούπα του καφέ φίλτρου

Να ποιος αγαπά έναν κρύο καφέ. Όχι πολύ πολύ κρύο, παγωμένο, αλλά κρύο. Να μια απόδειξη, για αυτούς που σου λένε ότι δε σε αγαπάει κανείς επειδή είσαι “κρύος”. “Διαφορετικός”. “Μόνος”. “Παράξενος”. “Περίεργος”.

Και όλες οι λέξεις που υπάρχουν μαζί. Γιατί μεταξύ μας, πάντα θα υπάρχει και ο καφές φίλτρου. Πάντα ο Espresso. Και πάντα ο καφές που θα απολαμβάνεις εσύ μοναδικά.

Γιατί ο καφές είσαι εσύ.

Λίγο κεφίρ

Περίσσεψε, μετρήθηκε, θερμιδομετρήθηκε, πετάχτηκε. Αύτη ήταν η φύση του. Αυτή ήταν η “μοίρα” του. Αυτό ήταν το “ριζικό” του. Ή μήπως όχι;

Θυμάσαι το χέρι της προσφοράς;

Με αυτό, θα πήγαινε στο επόμενο “μπουκάλι”. Γιατί κάποιος δίνει και άλλος παίρνει, και άλλος παίρνει μα δίνει.

Μα αυτό, δεν είναι δόσιμο. Είναι σπατάλη; Είναι κάτι μεγαλύτερο από αυτή. Κάτι πιο “βίαιο” από αυτή. Άγνοια. Κι εν τέλει έλλειψη ενδιαφέροντος.