Η μελαγχολία των γιορτών

Η μελαγχολία των γιορτών είναι ένα πανανθρώπινο συναίσθημα. Κάτι που μπορεί να προκύψει στο καθένα, και σίγουρα όλοι μας το έχουμε νιώσει σε κάποια φάση της ζωής μας. Οι παρακάτω φωτογραφίες, τραβήχτηκαν με το να νιώθω μια μελαγχολία για τη Θεσσαλονίκη μου, που παρόλα τον χειμερινό τουρισμό που ελκύει κάθε χρόνο, είναι μοναχική.

Οι γλάροι πετούν

Βλέποντας τα κτήρια και τον ουρανό, δε μπορώ να αγνοήσω τους γλάρους που πετούν. Σε μια προσπάθεια να κοινωνικοποιηθούν, να γνωριστούν μεταξύ τους, να πράξουν νέες φιλίες.

Το μισοφέγγαρο

Ένας θεός ξέρει πόσες ιστορίες έχει ακούσει. Από ζευγαράκια, από φίλους, από γνωστούς, από συγγενείς, από ανθρώπους που ταίριαξαν μα κάπου στην πορεία τα χάλασαν.

Ιστορίες που δε λέει παρά έξω, σε εμάς τους φωτογράφους. Κάθεται μοναχό του εκεί και δε μιλά, σαν να κρατά όλα τα μυστικά του κόσμου. Γιατί μεταξύ μας, μάλλον πράγματι τα κρατά..

Τα πλοία δικτυώνονται

Τα πλοία δικτυώνονται και φτιάχνουν ομάδες. Για να πολεμήσουν τους πειρατές; Για να πολεμήσουν την ίδια τους τη μοναξιά; Ή για πρακτικούς λόγους;

Όπως και αν τα βλέπεις, ο μεγάλος ήλιος τονίζει τα έντονα χαρακτηριστικά του εδάφους. Άδειο και έρημο, μα εκείνα εκεί. Να μας παρηγορούν από τη θάλασσα, από μακριά, από το ίδιο τους το στοιχείο: το νερό.

Τα περιστέρια συζητούν

Ίσως τελικά, να μην είμαστε και τόσο μόνοι οι πεζοπόροι στην παραλία. Ίσως τα περιστέρια, με τις συζητήσεις τους, να μας κρατούν παρέα στο δύσκολο έργο της φωτογράφησης. Ειδικά αν τα συνδυάσουμε με τους γλάρους της αρχής, τότε θα καταλάβουμε ότι η μελαγχολία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συναίσθημα:

Αυτό που μπορεί να αποκαλυφθεί και να επεξεργασθεί στον και από τον καθένα.