Σε μια φτωχογειτονιά

Το φύλλο μας κοιτάζει

“Έχουμε ευθύνη”, λέει. Σαν να ήξερε ότι η φτωχογειτονιά δεν είναι φτωχογειτονιά μα μια τεράστια αλάνα με χρυσό και ασήμι. Ανθρώπους κοσμοπολίτες. Aνοιχτόμυαλους. Γιατί μπορεί η φτώχεια να μετριέται σε χρήμα, μα ο πλούτος μετριέται μόνο σε γνώση και ελευθερία.

Το πάρκο

Σαν μια διακύμανση ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, το μπαγιάτικο και το φρέσκο, αυτό το φύλλο κάθεται στην “φτωχογειτονιά”. Μια γειτονιά που περιμένει νέους, μα μόνο παλιοί έρχονται.

Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως γιατί τα ονόματα κουβαλούν μεγαλύτερο βάρος από αυτό που θα έπρεπε να έχουν.

Η έξοδος

Φοβισμένοι, φεύγουν από τη φτωχογειτονιά. Μα που να ‘ξεραν, ότι μέσα της κρύβονται κάτοικοι. Αυτοκίνητα. Ιδέες. Όνειρα. Πράξεις αγάπης, φροντίδας, τρυφερότητας. Μέσα της είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Και ίσως αυτό να πονάει. Το ότι θέλουν όλα να τα βάλουν σε κουτιά. Κουτιά τόσο μικρά, που ούτε μια ολόκληρη γειτονιά δεν χωράει.