Home Edition

Ο πικρός καφές

Σου δίνουν μια κούπα.

Λίγο χύμα Espresso.

Μια μηχανή Esppresso των 60€.

Και τα εργαλεία της.

"Φτιάξε τον!" Σου προτρέπει το αφεντικό σου, που δεν είναι άλλος παρά η ζωή η ίδια.

"Φτιάξε τον" λένε η οικογένεια και οι φίλοι σου.

"Φτιάξε τον" λέει η κοινωνία.

Τον δοκιμάζεις.

Είναι πικρός.

Για την ακρίβεια είναι πολύ πικρός.

Εσύ πίνεις γλυκό φραπέ με γάλα.

"Κατι έχει γίνει λάθος" ουρλιάζεις μα το αφεντικό, οι φίλοι και η οικογένειά σου έχουν φύγει.

Είσαι αντιμέτωπος με τον πικρό καφέ, και αφού του φέρεσαι χείριστα πίνεις ακόμα μια γουλιά. "Τι απαίσιος καφές" σκέφτεσαι. Και βγάζεις όλον τον συναισθηματικά εμμετο πάνω του.

Τα λεπτά περνούν και τον έχεις πιει όλον.

Πας αμέσως στη κουζίνα, και σαν να ήταν όλο αυτό ένα όνειρο, φτιάχνεις τον γλυκό φραπέ με γάλα. Τι ελπίδα! Τι ηρεμία! Τι ανακούφιση!

Ώσπου μια ήμερα, μετά από χρόνια, αναπολείς εκείνον τον πικρό καφέ. "Μήπως ήμουν αγενής απέναντι του;" σκέφτεσαι. "Μήπως να κάνω άλλον έναν;"

Μα αυτή τη φορά δεν έχεις μηχανή. Ούτε χύμα καφέ. Πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου. Κι αφού δεν έχεις αφεντικό, αγοράζεις το χαρμάνι που σου αρέσει.

Μα καημένε, όσο και αν το προσπαθήσεις, ο καφές θα βγαίνει γλυκύτερος από εκείνον. Τον πρώτο. Και πάντα θα σου είναι απωθημένο...

Μα σοβαρά τώρα, ποιος μίλησε για καφέδες;

Home Edition

Χριστούγεννα στο σπίτι

Το "κρυφό" ματάκι

"

Και βλέπεις από εκεί, πόσα πρόσωπα αλλάζουν κάθε μέρα βάρδια.

Πόσες καταστάσεις, σχέσεις και επιθυμίες φεύγουν, για τη θυσία κάποιου κοινού σκοπού: Αυτού της συνύπαρξης.

Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να μένουν σε αγέλες, σε μεγάλό-αγέλες και μικροαγέλες.

Σε μέρη που προστατεύονται και προστατεύουν τους άλλους. Κι ας σήμερα ονομάζονται πολυκατοικίες στις μεγαλουπόλεις, και γειτονιές στις μικρότερες.

Από αυτό το ματάκι, δεν ακούς.

Από αυτό το ματάκι, δεν βλέπεις.

Γιατί αν και όλα αυτά που σου είπα υπάρχουν και είναι αληθινά ως ιδέες, ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και την μικρο-αγέλη του.

Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Απίστευτα εγωιστές που αγαπάμε...

"

Η μαγεία της κουζίνας

Δε ξέρω τι είναι πιο μαγικό από το να μαγειρεύεις νέες συνταγές.

Ίσως το να τις φωτογραφίζει και να παίζεις με τα χρώματα τους, καθώς ανακατεύεις τις κατσαρόλες να μην κολλήσουν.

Μέσα σε άπειρους συνδυασμούς, εσύ επιλέγεις αυτόν τον έναν και μοναδικό. Με παραλλαγές; Μπορεί. Αλλά σίγουρα αυτόν που σε ταυτοποιεί και σε χαρακτηρίζει.

Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι οι μάγειρες στην πραγματικότητα είναι τεχνίτες. Ή καλυτέρα τεχνουργοί; Όχι, είναι καλλιτέχνες.

Κάθε υλικό έχει τη σημασία του. Όπως και στη ζωή κάθε συναίσθημα, σκέψη, ή πράξη έχει τη δικιά του σημαία. Ποιο θα επιλέξεις να βάλεις πού, κάνει αυτό που λέμε "Ελεύθερη βούληση".

Δεν ξέρω τι είναι πιο μαγικό από το να μαγειρεύεις νέες συνταγές.

Και αν θέλεις την αλήθεια, αυτή τη συνταγή την έχω εκτελέσει πολλές φορές. Μα μονάχα μια ήταν η πιο σημαντική:

Αυτή, αυτής της στιγμής.

Γιατί μαγειρική σημαίνει ζω στο τώρα.

Ζω τη στιγμή.

Αλλιώς, κάηκε το φαγητό.

Κάηκε η μαγεία.

Κάηκε η ίδια η ζωή μας…